ako si aris

University of Maki

.......Kakatuwang pakiramdam...may hatid na kaba, maaaring dahil sa excitement o takot na baka may makakilala...ngunit sa tagal ng panahon...ngaun lang uli mauulit, bakit ang hindi...maraming bagay ang ninais ko, marami nang pangyayaring basta sa kasiyahan, ano man ang kahinatnan ay hinahayaan ko. Gay bar sa timog...maliit kilala...madilim maharot...buhay ng mga aninong hindi lahat ay nagbebnta ng aliw...akala ko ay parepareho sila...subalit binago ng mga nakilala ko dito ang estado ng pananaw ko sa mga kalalakihang nagtratr abaho sa ganitong bahay aliwan'.
              Si jayvee,  simpleng mukha, bagamat may pang akit ay di namumukod tangi...isang buwan mahigit pa lang yan dito ang pakilala ng manager na umistima sa akin, subukan mo, mabait yan, sige...dalhin mo sa v.i.p. room....isang maliit na silid..maayos, makulimlim ang ilaw..pribado, malambot naupuan...binuhay ko ang maliwanag na ilaw at pilit hinanap sa batang lalaking ito ang katangiang maari kong magustuhan...simple lang...edad disinueve...may katangkaran...payat...malamlam na mata...tipid ngumiti at sa paraan ng pakikitungo masasabi mong baguhan nga..mapapansin mo sa kilos at tingin na waring pinag aaralan din ang mga kilos ko...naghihintay at handang tumanggap. inom...kain..simpleng palitan ng maikling salita...tanong sagot..at nakikinig sa mga maiikling kwento..wala akong maraming itinanong...mas marami ang ginawa kong pagpapakilala sa sarili at mga eksperyensa..tulad nya, baguhan din ako at hindi sanay sa ganitong uri ng libangan...hinawakan, hinalikan..tiningnan, marahil ay kabilang sa kanyang tungkulin sa mga guest ang pagpapaubaya..saglit na halik sa labi...saglit na haplos sa kanyang pagkalalaki..sulyap sa bahaging iyon at tapos na...ni hindi ko naramdaman ang pagnanasang gawin iyon don...marahil sa dami na ng nainom ko o marahil ay talagang di ko naman gusto...matapos ang sandaling iyon ay nagpaalam na ako, ngunit may pangakong lalabas kami at kikilalanin ko siyang mabuti...mabait na bata...yon lang ang higit na katangiang nakita ko sa kanya.
            

"Tikas-Pahinga"

          Bago sa akin ang pakiramdam na iyon ang mailang sa titig ng kapwa lalake. Pero bakit ganon, ipilit ko mang wag abalahin ang sarili ko, hindi ko mapagtagumpayang iwaksi. Si Sir Argel, assisstant commandant, bagong guro namin sa CAT, sa kanyang pagpapakilala ay may dalawang taon pa lamang ang karanasan sa pagtuturo, pinalitan nya ang nangibang bansa naming guro....matikas, mataas,malakas ang dating, mahusay makisama kung kaya't sa sasandaling panahon ay halos naging malapit sa buong klase.Normal ang bigyan ko siya ng buong atensyon habang nagtuturo siya sa amin, ang hindi normal ay ang napapansin kong madalas napagtitig niya sa akin habang nagtuturo, ang madalas na pagtawag sa aking partisipasyon, inakala ko noong una na iyo'y kadahilan ng pangunguna ko sa aming klase, sa mga recitation, pangalan ko ang unang tinatawag, opinyon ko ang hinihingi, nakarating sa kanya ang aking kakayahan, wari ko ay gusto niyang subukan.
          Sa malawak na bakuran ng paaralan idinadaos tuwing hapon ang parada ng mga estudyanteng nakasuot ng pangsundalo, sa gitna ng katirikan ng panghapong araw, isang oras na pagmamartsa at pagtindig na walang galawan, hindi ko kailanman nagustuhan ang pagsasanay na ito, ikinabubugnot ko, aanhin ko ang ganitong uri ng pagsasanay, wala sa hinagap koang pagpupulis o pagiging sundalo pagdating ng araw, subalit kasama ito sa mga asignaturang kinakailangan kong tapusin, wala akong magawa kungdi ang sumunod. Ang kawalan ko ng gana sa ganitong pagsasanay ay nahalata ni Sir Argel, ang kasiglahan ko sa loob ng klase ay malayo kung ikukumpara sa tuwing ang CAT ay hidi talakayan kundi aktual na pagsasanay sa gitna ng init ng araw. Isang araw ay pinatawag niya ako sa kanyang tanggapan, hindi oras ng pagsasanay kaya't di ko kailangang sumaludo at ihingi ng pahintulot ang aking pagpasok sa kanyang opisina, dinatnan ko siyang isinasatabi ang mga babasahing makukulay sa ibabaw ng  kanyang lamesa. "Maupo ka Rick, napansin ko lagi kang walang gana sa ating mga parada, may dinaramdam ka Ba?" "wala po sir" ang matapat kong tugon, subalit hindi ako komportable sa ganitong mga pagsasanay sa gitna ng init ng araw", pilyong ngiti ba ang nakita ko sa kanya ng mga oras na iyon? hindi ako sigurado, pero naalala ko ganong ngumiti ang kuya Ding pag may iniisip na di maganda."Okey, gusto mo bang dito sa aking opisina ka maglalagi at magiging ikalawang kamay ko" Nakatingin lang ako sa kanya, di ko naunawaan ang ibig niyang sabihin, assistant ko, katulong ko sa mga gawain dito, hindi ka na magmamartsa, hindi ka na aattend ng mga pagsasanay sa gitna ng init ng araw, dito ka lang sa oras ng ating CAT." Daglian ang ginawa kong pagpayag, naghatid iyon sa akin ng tuwa, excempted na ako sa pesteng martsa at parada., ngunit hindi ko inasahan na ang pagpayag kong iyon ay kakain ng maraming libre kong panahon, obligado akong dumaan sa kanyang tanggapan pagkatapos ng klase ko sa hapon, naging taga check ako ng mga papel ng pagsusulit, tagaayos ng mga kahoy na baril sa opisina,minsa'y utusan nya pa upang bumili ng aming pagkain sa kantina., naging magkaibigan kami ni Sir Argel dahil sa aming laging paglalapit, kung ituring niya ako'y parang nakababatang kapatid, kasing edad siya ni Kuya Ding, at madalas naaalala ko ang pagkawangis niya kay Kuya Ding .Isang araw ay sinabihan niya ako, "magpaalam ka sa inyo pagkatapos ng klase nyo, marami akong tatapusin sa opisina,  samahan mo ako", hindi naging mahirap ang pagpapapaalam ko kay ina, si ama ay nasa tanggapan pa, malaki ang tiwala nila sa akin, alam nila ang gawain ko kay Sir Argel,Halos wala ng tao sa paaralan ng bumalik ako sa opisina ni Sir Argel, andon siya,
subsob ulo sa pagsusulat at nagkalat ang maraming papel, ang barracks, o kanyang tanggapan ay solo niya, inutusan niya akong isalansan ang mga nagkalat na kuwaderno, mga libro at babasahin, na dagli kong ginawa, ngunit natigilan ako sa isa  sa mga nakabuklat na makulay na babasahing naroon  larawan ng mga kalalakihan sa kanilang kahubaran, bigla ang pagsasal ng kaba sa dibdib ko, ngayon lamang ako nakakita ng mga larawang hubad ng mga kalalakihan,pinangasahan kong buklatin pa ang mga pahina, tumindi ang aking kaba sa mga natunghayan, dalawang lalaking nagtatalik, di ko maipaliwanag,  aking nararamdaman, asiwa, nasasagwaan,  di mapalagay, parang nakasaksi ng krimen, subalit bakit di maalis ang aking pagkakatitig, at di sa kalayuan, napansin ko si Sir Argel matiim ang pagkakatingin sa akin, muli ay may pilyong ngiti, dagli ang pagkakasara ko sa mga pahinang iyon, ipinagpatuloy ko ang pagliligpit, subalit hindi na pinalagpas ni Sir argel yon, lumapit siya sa akin, tinanong ako habang nakatitig ng matiim sa akin, "naranasan mo na ba yan?" asiwa,
atubili, may halong nerbiyos ang mahinang tawa ko, "hindi Sir", ngunit bigla ay hinawakan ni Sir ang harapan ko, mahinahong sinalat ang nooy nagsisimula pa lang sa pakiramdam ng paggalit, di ko alam kung bakit nagpaubaya ako, kung bakit hinayaan kong gawin niya ang mga sumunod, pa, kasabay ng paghimas sa pagkalalaki ko ay ang unang halik sa labi, parang nilalagnat ang pakiramdam ko,asiwa ngunit aminin kong nasasarapan ako sa kanyang ginagawa, nagpatuloy ang pangangalit pa ng pakiramdam, isa isa na ang pagtanggal niya ng aking damit at pantalon habang mariin ang di paghihiwalay ng aming mga labi, kakatwa  nararamdaman ko ang matinding pagnanasa katulad ng naramdaman ko kay Amelia, ngunit ito'y kabaligtaran, Si Sir Argel ang nagmaneho, pasahero lamang ako, nagpapaubaya sa kung saang paraiso ako makakarating, ang galaw ng dila ay naglumikot sa pagkakaliyad ng aking dibdib, ramdam ko ang init ng hininga, ang pag-alimpuyo ng pagnanasa,  hindi na bago sa paningin ko,nasaksihan ko na ito kay kuya ding at sa kanyang kaibigan noon, ngunit bagong bago sa pakiramdam, hanggang sa dumako don sa bantayog ng aking pagkalalaki, inaagos na ako sa aking kamalayan, limot na ako sa kung ano ang dapat at hindi, buong buo ipinaubaya ko kay Sir Argel ang aking kaangkinan, banayad sa umpisa bawat hagod ng dila ay may hatid na kiliti, bawat pagtaas baba ng kanyang bibig ay luwalhati, tila isa siyang gutom na hayop na yakap ang nasilong biktima....at habang ito'y nagaganap, parang ulap na umuulanday sa aking gunita si Kuya Ding..ito rin marahil ang pakiramdam ni Kuya Ding, at ang gunitang iyon ay nagpainit pa sa dati ng apoy na pakiramdam, sige lang Sir Argel, sige pa.......
         Kung susumahin ko, hindi iyo ang una't huli na nagpaubaya ako kay Sir Argel, lagi ng nakakakuha ng tamang  pagkakataon upang maganap, at ito'y nanatiling lihim, naroon pa rin ang aking pagkailang sa tuwing kami ay nagkikita, sa parada tuwing CAT, lagi kong iniiwas ang aking mga mata sa kanyang matiim na pagtitig, ayaw kong malaman sa pamamagitan ng titig niya, na hindi ako napilitan lang, hindi ako basta nagpaubaya lang, "gusto ko ang mga ginawa mo sa akin Sir Argel,"  bukod kay Kuya Ding, ang alaala ng mga iyon ang dagliang tumatapos sa mga sandaling ako'y nagpapaligaya sa sarili, ngunit ayaw kong malaman  mo  ito, lalaki akong pinagnasaan at nagpaubaya sa iyo, kadete mo ako at sa sandali ng Tikas-Pahinga, pagkatapos  ng martsa sa CAT, hindi ko maiwasang isipin, nilakihan mo ang lamat ng alinlangan sa aking kasarian.

"Wag kang kikibo, ako ang hihipo!"

           Nasimulan ang naramdamang sarap, naging kapanapanabik ang pagtuklas pa sa maagang pagsibol ng kamalayang sekswal, naging regular na gawain mula noon, kasama sa ritwal na pagligo bago pumasok sa eskwela, at pampaantok sa gabi bago matulog. Ang bilis ng daan ng panahon, parang bigla bigla ang paghugot ng aking taas, nabuo ang dating may piyok at ipit na boses, naging lalong mapagmasid sa kaanyuang pisikal, ang dating alanganing bata, alanganing binata ay naging ganap ang kaanyuan, mataas, matikas at puno ng kompiyansa sa sarili..Aktibo ako sa lahat ng gawain ng paaralan, nangunguna ako sa klase, mula pisikal at mental na palighasan ay aking sinasalihan, sino sa mga kasabay kong nag-aaral ang hindi nakakakila sa akin,ang atensyon at paghanga ay madali kong nakukuha maski na mula doon sa may mataas na panlasa.

           Isinantabi ko ang alaala ng unang pagkamalay, si Kuya Ding  ng makatapos ng kolehiyo ay dagling nakakuha ng trabaho, lingguhan siya kung umuwi, nagdesisyong mangasera malapit sa kanyang pinagtratrabuhan sa lungsod ng Makati, ayokong maalala na ang kanyang kahubdan ang pumapasok sa aking isipan sa unang pagkaranas ko ng gawaing sekswal. Lalaking lalaki ako sa tindig, sa pagsasalita, sa kilos at gawain, may personalidad na kaakit akit, bakit ko hahayaang mabuo ang sa tingin ko'y abnormal na pakiramdam.Tinuon ko ang .atensyon sa normal na gawain ng isang lalaki,niligawan ko ang nahalata kong matagal ng may pagtingin sa akin, si Amelia, pinakamaganda sa aming paaralan, kaklase ko at kaibigan, kung bagamat maraming kadalagahan ang nagpapalipad hangin,si Amelia ang pinakagusto ko sa lahat, laktawan natin ang panahon ng panliligaw, hindi naman ako gamay at hindi rin naman makulay, dinaan ko lang sa biro at iyon na, alam na ng lahat na kami ni amelia ay magkarelasyon.


       Kaarawan ni Amelia ng ganap akong maging binata, kung paano, simulan natin sa sinehan. Luneta theatre, kanto ng kalaw at mabini, ang palabas "Hello, Young Lovers, snooky at gabby, mga sikat na kabataang artista noon, nasa dulong upuan kami ng lodge, malamig, madilim, noong unay mahigpit na hawak lamang ng kamay, na nauwi sa akbay at paghilig sa aking dibdib, sa banayad na dampi ng labi sa pisngi, na nauwi sa masiil na halik sa labi, matagal, may pagkasabik, may paghingal ng matapos, ako't siya ay alipin ng sari saring pakiramdam at isipin, nanatili kami sa pagkakayakap maski ng tapos na ang palabas na kapwa di namin naunawaan, ako, sa pakiramdam na mhal ko na ang babaeng ito at siya sa ginawa nyang pagpapaubaya. Umulit ang palabas at umulit din ang sumunod na eksena, naging mas marahas, di maawat, naglakbay ang aking mga kamay, nag uumulol sa matinding pakiramdam ng pagnanasa, siya, may hatid na ungol at pagpaparaya, bumilis ang takbo ng utak ko, kinalkula ko ang dala kong pera at mabilis na inaya ko siyang lumabas ng sinehan, sa loob ng taksi patungo sa pribadong paupahang mga silid ay alipin kaming muli ng katahimkan, nasa isip ko ang pag aasuma sa takdang mangyayari. Ang silakbong damdamin ay lalong nag alimpuyo sa aming kasarinlan, kaming dalawa na laman sa pribadong silid, ako dala ng kapusukan ng kabataan at siya sa pagtuklas ng kamalayang sekswal, , pareho kaming birhen, nahirapan ako sa ganit ng  pagpasok, naroon na ako sa rurok,, wala ng makakapigil kahit pa ang kanyang daing ng pagtutol sa nararamdamang takot at hapdi.Naganap at lalaking lalaki ang aking pakiramdam. Ngunit sa akin lang ang saya, si amelia, bagama't nagpaubaya ay inalipin ng pangamba sa unang karanasang may hatid na pisikal na hapdi,  kakatwa, i

tinatangi mo ngunit kailangan mong saktan upang madama ang luwalhati

          Ang karanasan kay amelia ay napasundan pa bago pa ako makapagtapos ng high school, ang lalaking lalaking pakiramdam ay dagliang gumuho sa kamay ng aming batang batang lalaking guro.

Pitik Bulag, Tumbang Preso, Habulang Taga at Patintero.....

           Kasabay ng pag usad ng panahon, pagbagsak o pag-unlad ng ekonomiya at pagbulusok ng mga bagong teknolohiya, naging bahagi na lamang ng masayang kabataan ang mga larong ito. Kung aalalahin ko ang mga una at simula ng kahapon, dito ako dapat magsimula. Dito sa kalunsuran ako lumaki, payak subalit masaya at nakaririwasang pamumuhay, simpleng buhay at simpleng mga pangangailangan, iyon ang panahong aking kinagisnan, masayang kabataan, normal na paglaki, nagkakasya sa mga simpleng libangan, matapos ang aral, konting tulong sa gawaing bahay, nasa amin na ang buong panahon kung paano ito gugugulin. Nagmula ako sa isang malaking pamilya, ang aking ama ay isang negosyante na may kaugnayan sa isang transportasyon, ma dignidad, kilalang tao at kaibigan ng may mga sinasabing personalidad sa aming lugar at karatig nito, ang aking ina, bagamat nakatapos ng kolehiyo ay piniling maging isang "dakila" ibig sabihin, ginugol ang kanyang buhay bilang isang mapaglingkod na ina at butihing maybahay.Apat ang kapatid kong lalaki, at lima ang babae, nasa panggitna ako, at sa lahat, mula pa sa unang memoryang aking naaalala, ako ang pinaka...maging sa antas ng katayuan sa buhay, personalidad, hanggang sa mga panahong ito, ako pa rin ang pinaka.....
             Nasa gulang na sampung taon lamang ako ng magsimula akong magtanong, ng magsimulang di sumang-ayon sa mga palagay at haka-haka ng mga taong malapit sa akin, ng magsimulang maski ang sariling kasarinlan ay pagtakhan. Nasa kamay ko daw ang pagkakaroon ng  magandang kinabukasan sa hinaharap, bata pa akoý mahilig na akong mag-isip, magaling ngunit magalang sa katwiran, at dahil kawangis ko ang aking ama, nabiyayaan ako ng panghalinang hindi maaring mapansin maski na yung may mataas na panlasa. At sa simula pa lang, maski na sa kahit anong okasyon, pagkakataon  o simpleng pagtitipon tipon, espesyal na ang turing sa akin ng mas nakakarami., espesyal dahil mas nakakaangat, sa antas ng pamumuhay, sa personalidad at sa kakayahan, subalit sa edad na iyon, kaninong kamalayan ang mag iisip na yon ang iyon na nga?
           Isang oras matapos ang maagang hapunan, nagtitipon tipon na at nag-aabang ang maraming kababata para sa nakaugaliang laro, pitik bulag, tumbang preso, habulang taga at patintero, anuman sa mga ito o ilan sa mga ito, gabi gabi naming naging libangan, kadalasan ay liwanag lang ng buwan ang tangglaw. Kokonti ang mga kabahayan noon kaya't maluwang ang mga kalsadang paglalaruan, lupa at di pa sementado ang karamihan, maraming puno kung kaya't kahit sa panahon ng tag-init ay di maalinsangan, maingay, masaya, minsaý nagtatalo-talo subalit kadalasan ay nangingibabaw ang tawanan, at bago pa lumalim ang gabi, ang pagtawag, pagsundo at psst ng isang kasambahay ang dagliang pumuputol sa akalang walang katapusang saya. Tawag na ni nanay, sinusundo na ni kuya, tigil na ang laro, lumalalim na ang gabi at oras na ng pahinga at pagtulog, kanya kanyang uwian, kanya kanyang pagpapakita ng suya at lumbay, sige nanding, obet, tikboy, bukas naman, ella, nene, irma, goleng, pulutin ang mga tsinelas at tapos na ang laro, uwian na. Maski ako, kasama ng mga nakakabatang kapatid, nakakaramdam ng inis kapag sa gitna ng paglalaro ay tatawagin kami ni kuya, at ang mga nakakatandang kapatid, mga ate at kuya ay may kapangyarihang ekstensyon ng iyong mga magulang, hindi pwedeng suwayin, hindi pwedeng humindi.
           Si kuya ding, edad disiotso, at si bukne, sumunod sa akin, edad walo ang kasama ko sa isang kuarto, solo ni kuya ding ang isang papag, at kami ni bukne, palibhasaý maliliit pa ang magkasunong sa iisang papag. Malalaki ang nakapalibot na dalawang bintaning kapis sa aming silid tulugan, walang alinsangan dahil lagi itong nakabuyangyang sa gabi, noong panahong iyon ay walang magnanakaw, makakatulog ka yakap ang seguridad na walang masamang nilalang ang magtatangkang pasukin ka sa iyong pamamahay, bagama't nasa gitna kami ng kalunsuran, isang tunay na komunidad ang lugar na kinatitirikan ng aming bahay, ibig sabihin, may malasakit at may turingang magkakapamilya ang mga nakatira.
         Si Kuya Ding, bakit si Kuya Ding? Bukas na ba ang kamalayang sekswal ng isang sampung taong gulang na lalaki? Hindi ko alam, sa ngayon ko na lamang iyon masasagot, sa tuwing mabubuksan ang mga pahinang matagal ng nakatiklop sa aking mga alalaala, nakatiklop, hindi nabubura, nag-aabang lamang ng isang pangyayari upang muling mabuksan...tulad ngayon. Si Kuya Ding.....madalas ay nakikita ko ang kahubaran ni kuya ding, naka brief lamang siya sa pagtulog, sa umaga pagkagising ko ay di ko maiwasang mapalingon sa kanyang may kalakihang ari na naghuhumindig sa pagkakaalpas sa kanyang brief, sa kasarapan ng kanyang pagtulog, naisip ko noon na maski ngayun lahat naman ng kalalakihan ay nakakaranas ng tinatawag nating "paninigas sa umaga", habang natutulog, bago at pagkagising, naghuhubad si Kuya ding kahit sa harapan ko sa tuwing pagkagaling ng banyo, walang alinlangan, walang pakundangan, bata pa ako at kapatid nya, ano ang masama? Walang masama, lalaki ako, bata at Kuya ko siya. Isang araw, galing sa eskuwelahan, pagpasok ko ng aming silid ay dinatnan ko siya, sa kanyang papag, humihingal, nakapikit, unat na unat sa kanyang kahubaran, hawak pa ang di karaniwang laki ng kanyang ari, nakakalat mula sa tiyan hanggang dibdib ang katas ng katatapos lang na pagpapaligaya, napamulagat ako, nailang, nakaramdam ng hiya, dagli nyang ipinantakip ang kumot sa kanyang kahubaran ng maramdaman niya ang aking presensya, ni hindi nabahala na may nakahuli ng kanyang ginawa, sumilay pa ang pilyong ngiti...inalis ang tabing, nagpunas ng katawan, ng kanyang ari, tumayo at lumapit sa akin, waring nagpapaliwanag sa aking pagkamulagat...inakbayan ako.."okay lang yan rick, lahat ng lalaki ginagawa yun, darating din saýo yun" bakit di mo pa ba nasubukan? papilyong tinapik pa ako sa tiyan. Nawala na sa isipan ko yon ng mga sumunod na araw, ni hindi ko pinagtuunan ng pansin...anong masama, lalaki ako, lalaki si kuya ding, magkapatid kami at tama siya normal lamang yon sa kabataan.
                     Ngunit bakit si Kuya Ding...bakit kailangang mamulat ang aking maagang kamalayang sekswal ng dahil sa kanya. Narinig ko yon isang may kalaliman na ng gabi, anasan sa simula at impit na ungol, natakot ako at kinabahan, hinanap ko ang pinagmulan, sa baba pagdungaw ko ng bintanang kapis mula sa aming silid, si kuya ding sa kanyang pagkakasandal sa tagong bahagi ng aming bakuran, habang nakaluhod at nakasubsob sa kanyang harapan ang isang lalaking di ko nakilala, matagal ko silang pinanood, di ko maunawa nung una, sarap na sarap sila sa kanilang ginagawa at nakilala ko ang lalaking nakaluhod, si kuya bobby, barkada at kaibigang matalik ni kuya ding, nagtataka ako at nagtatanong...Bakit ganon? Bakit Kuya Ding? At ng unang kong subukan ng di sinasadya ang pagpapaligaya sa sarili, edad dose na ako noon, ako lamang mag isa sa papag sa aming silid, wala si bukne nasa silid ng aming mga magulang, naglambing kay ina at don tumabing matulog, sa pagkakahiga ni kuya ding sa kabilang papag, nakalantad na naman ang kanyang kahubaran, ang kaumbukan, sinalat ko ang aking ari sa pagkakahimbing, at di sinasadyang pumasok ang mga larawan ng pagkakasilay ko sa kahubaran ni kuya ding, ang kanyang may kalakihang ari, ang katas sa kanyang dibdid...ang ginagawa sa kanya ng matalik nyang kaibigan, at napapikit ako, nakaramdam ng kaba, ng di maipaliwanag na sarap, ng pag unat ng aking mga paa, at impit na ungol, himbing sa pagtulog ang idinulot sa akin ng eksperyensyang yon.
               Kinaumagahan, habang sabay kaming naghahanda sa pagpasok sa eskwela ni kuya ding, tinudyo nya ako, mahinang hampas sa aking tiyan, may pilyong ngiti.." nagbibinata ka na, narinig kita at nakita kagabi!" Naging maingat na ako magmula noon, at sa mga pagbabago at mga katanungang sumunod pagkalipas noon, nanghinayang ako at hindi ko nagawang magtanong kay Kuya Ding. Nang magtapos ako ng highschool, at sa maraming karanasang dumaan sa akin, wala na sa amin si Kuya Ding, nang makatapos ng kolehiyo at magkatrabaho ay agad nakapag-asawa....sayang Kuya Ding, kung naroon ka pa sana ay sa iyo ako magtatapat, baka ikaw ang makasagot ng napakaraming bakit sa isip ko. Huli na para sa mga panahong lumipas, wala nang naglalaro ng pitik bulag, tumbang preso, habulang taga at patintero, ang laro ng kabataan ay maaaring magbalik, ngunit hindi ang panahon noong kailangan kong makilala ang sarili ko, sana''y di ako nabubuhay sa kahapon, sana'y naturuan mo akong maging totoo, sana'y hindi lamang ako maligaya ngayon, kundi kontento!
               

Bakit mo hinayaan?

         Sabi ng paborito kong manunulat, pinakamahirap ang  unang banat, yun bang sa dinami dami ng mga ideyang nasa isip mo, ano't di ka makapagsimula, alam mo ang gusto mong sabihin pero nag aatubili ka kung paano sisimulan            Eto ako ngaun, nasa harap ng aking laptop,, malapit nang maubos ang sigarilyong hinihithit, napapatigil, napapaisip....minsa'y kumukunot ang noo, napapangiti, matitigilan. Naroon ang tanong na ilang araw ng gumugulo sa akin, desidido na ba akong harapin ang totoo?...ilalahad ko ba dito ang lahat? Matagumpay at masaya naman ako sa estado ng aking pamumuhay, bagama't hindi kuntento, pero sino ba ang taong nakontento? Wala naman yata, lagi na tayong naghahangad, humihirit, mabigo man o hindi, nasa atin ang katwitrang, di bale na basta't sinubukan ko! At oo, ano man ang kahinatnan di ko siguro masasagot ang mga konsekwensya ng mga ito, hindi pa sa mga panahong ito, maaaring hahaharapin ko kung naroon na ako sa saan at kailan. Salamat sa patuloy na imbensyon ng makabagong teknolihiya, kung ang iba'y nagpapanggap dito, iibahin ko ang sitwasyon, dahil dito lang ako maaaring maging totoo, dito lang maaaring isatinig, ilahad, ibahagi ang naiibang mundong gusto kong galawan, isang mundong hanggang sa panahong ito ay di ko pa rin naiintindihan, bagama't hindi ako bago sa mga karanasan, hindi rin nahuhuli sa pagbabasa sa paghasa ng mga kaalaman, gayunman ay hindi parin lubos na maunawaan  ng aking isipang itinuring ko at ng karamihan na magaling umanalisa, sumuri at bumuo ng konsepto, mabilis umunawa, madaling magbigay  ng analitikal na konklusyon, ang damdaming kakaiba sa oryentasyon ng pagiging babae at lalake, marahil ang pag-intindi at pang-unawa sa isang bagay o sitwasyon ay nakadepende sa ating kakayahang tumanggap. Maaaring isipin ko na marahil ang iba sa atin ay hanggang doon lamang ang kayang abutin ng kanilang katalinuhan, may mababaw at malalim mag-isip, ang masaklap, meron ding hindi nag-iisip. Tulad ng sinasabi ng karamihan, hindi naman lahat ay may dahilan, gusto ko sanang itama ito ito, walang pangyayari, tao man o bagay, may buhay at wala, materyal at di materyal, saya at kalungkutan, ang di umusbong dito sa sanlibutan ang walang dahilan. Bagama't nauunawan ko kung bakit kadalasan marami sa atin ang di nag-iisip, marahil ay madali sa kanila ang pagtanggap o marahil ay mas marami pang prayoridad and dapat na unahin kaysa maging analitikal.       
                 Bago pa ako lumayo sa talagang gusto kong talakayin, nais kong masagot ang lahat ng katuturan ng pagiging isang bi, bakla, silahis, at sana sa pamamagitan nito, at sa kung sino man ang maaabot ng pahinang ito, matutunan ko ang gaan ng pagtanggap! Walang umpisang madali, kung meron man, ang salimuot ay tyak na madadagi at masasalubong sa kalagitnaan o sa nalalapit na wakas ng landas na iyong tinatahak.
                Tiyak na pasusumundan ko ang mga pahinang mababasa nyo dito, walang alinlangan kong ibabahagi ang mga karanasang may hatid na kiliti, tuwa at lungkot, may halong pagtataka at sa huli naroon ang katanungang... Bakit mo hinayaan?